1.10
Illa autem exceptio cui probari tandem potest,
quod negant sapientem suscepturum ullam rei publicae partem, extra quam si eum tempus et necessitas
coegerit? quasi vero maior cuiquam necessitas accidere possit, quam accidit nobis; in qua quid facere
potuissem, nisi tum consul fuissem? Consul
autem esse qui potui, nisi eum vitae cursum tenuissem a pueritia, per quem equestri loco natus pervenirem ad honorem amplissimum? Non igitur potestas
est ex tempore, aut cum velis, opitulandi rei publicae,
quamvis ea prematur periculis, nisi eo loco sis, ut
tibi id facere liceat.
1.11 Maximeque hoc in hominum
doctorum oratione mihi mirum videri solet, quod, qui
tranquillo mari gubernare se negent posse, quod
nec didicerint nec umquam scire curaverint, iidem ad
gubernacula se accessuros profiteantur excitatis maximis fluctibus. Isti enim palam dicere atque in eo
multum etiam gloriari solent, se de rationibus rerum
publicarum aut constituendarum aut tuendarum nihil
nec didicisse umquam nec docere, earumque rerum
scientiam non doctis hominibus ac sapientibus,
sed in illo genere exercitatis concedendam putant.
Quare qui convenit polliceri operam suam rei publicae tum denique, si necessitate cogantur? cum, quod -- --
est multo proclivius, nulla necessitate premente rem
publicam regere nesciant. Equidem, ut verum esset
sua voluntate sapientem descendere ad rationes civitatis non solere, sin autem temporibus cogeretur,
tum id munus denique non recusare, tamen arbitrarer hanc rerum civilium minime neglegendam scientiam sapienti, propterea quod omnia essent ei praeparanda, quibus nesciret an aliquando uti necesse esset.
ch. 7